Mama …
Vandaag, 5 juni 2017, is het 10 jaar geleden dat jij het leven losliet. Zo maar … plotseling … een bloeding vanuit een aneurysma in de hersenen. We hebben geen afscheid kunnen nemen zoals bij papa. Morgen is het je geboortedag, 67 zou je zijn geworden. Je zou met pensioen gaan en je zou gaan genieten. Veel naar de plek gaan waar jij en papa het zo fijn hadden; ‘oma’s huisje’ noemde Annelotte en Willemijn het later. Nu wonen wij op een steenworp afstand van die plek. Ons huis draagt jouw naam ‘Alice’.
Afgelopen zaterdag was ik in Eibergen op een verjaardag waar een aantal van jullie vrienden en kennissen waren, jullie namen werden genoemd en herinneringen opgehaald. En toen iemand mij vroeg; jouw moeder zou toch eerdaags jarig zijn? Ze staat nog bij ons op de kalender … maakte mijn hart een sprongetje van blijdschap. Jullie zijn nog niet vergeten …
Ik hou van jullie!
‘Als ik dood ga, huil maar niet
ik ben niet echt dood moet je weten
‘t is maar een lichaam dat ik achterliet,
dood ben ik pas als jij me bent vergeten.’
Bram Vermeulen